Luc Vandamme

“Bij veel mensen, ook Oostduinkerkenaars, is dit hoekje niet bekend. Voor mij is het belangrijk erfgoed. Het verwijst naar waar ooit onze eerste dorpskerk stond, met het kerkhof ernaast. Nu is dit het ereplein voor op zee gebleven vissers. Het is niet toevallig dat het museum hier werd ingepland. Dat op zich is een mooie ode aan onze vissers en hun leven zoals het was, in ons vroegere ‘vissersdorp’.

De totaliteit van het plein, met de vele namen van vissers en ijslandvaarders die omgekomen zijn en nooit terug werden gevonden, het scheepswrak en het kapelletje is bijzonder. Omringd met de mooie kastanjebomen is het een stilteplek, een oase om een moment te bezinnen en tot jezelf te komen midden in onze jachtige levensstijl. De namen van verschillende families die veelvuldig terugkeren, illustreren het harde en onvoorspelbare leven van leden van deze gezinnen. 

Tijdens de feestelijke folkloreavonden op zomerse vrijdagen, zie ik hier vaak kinderen spelen. Dan geef ik graag een woordje uitleg, en zie ik verwondering in hun ogen én besef. Als ik ze dan vraag om wat verderop te gaan spelen, wordt er niet gemord. En kan ik gerust verder genieten van mijn avond.  Ik ben ervan overtuigd dat deze kinderen zich deze plaats blijven herinneren, en ze de volgende keer samen met hun familie met een andere visie betreden.”