Het Erepark der op zee gebleven vissers is een belangrijk onderdeel van de museumsite. Zoals de naam doet vermoeden, brengt het een hulde aan de Vlaamse vissers die in zee zijn achtergebleven. Samen met de visserskapel en de gedenkzuil voor de IJslandvaarders, symboliseert deze plek de ontelbare drama’s die zich op zee hebben afgespeeld. Van 1888 tot vandaag tellen we op de 14 gedenkstenen de namen van 489 vermisten, samen met hun leeftijd, datum van scheepsramp, nummer van het schip en beginletter van de thuishaven. 489 achterliggende verhalen van storm, ongeval of mijnontploffing. Het graf van deze mannen is de wijde zee, zonder grafzerk of houten kruisje.

Het erepark werd voltooid op de vooravond van 18 september 1976. Een zinvoller plaats voor deze symbolische begraafplaats kon niet gevonden worden: rustig gelegen op het plekje waar vroeger, in de schaduw van de parochiekerk, de vissers van Oostduinkerke werden begraven. Geen banaal monument, maar eenvoudig en sober. Helemaal in de lijn van het harde vissersbestaan. Tot op heden wordt elk jaar in september, op de eerste donderdag van de kermisweek, een vissersmis georganiseerd ter nagedachtenis van de overleden vissers, waarna bloemenkransen op de gedenkstenen worden neergelegd. Gewezen vissers en hun familie komen hier trouw bijeen, hun band blijft bestaan.  

Net zoals in het NAVIGO-Nationaal Visserijmuseum, staat op deze plek de visser, de mens, centraal. Waar het metier en het leven van de visser in het museum nog van op afstand kan bekeken worden, voelt men hier mee met de vele slachtoffers en hun nabestaanden. De blijvende hulde aan het oude Vlaamse vissersvolk maakt deze plek heel bijzonder.